Αυτός ο εξαίσιος άνδρας φαίνεται να είναι ο πρώτος των Πλατωνικών Φιλοσόφων που ξεκάθαρα και ευκρινώς επιβεβαίωσε την ύπαρξη των τριών αρχικών υποστάσεων: Εν-Αγαθόν, Νους, Ψυχή, και απέδειξε ότι δεν δύναται να υπάρχουν ούτε περισσότερες ούτε λιγότερες από αυτές. Αυτές όμως οι τρεις υποστάσεις διαφοροποιούνται ουσιωδώς μεταξύ τους. Συμφώνως προς τον Πλάτωνα το Αγαθόν είναι υπερ-ούσιον∙ ο Νους είναι μια αμέριστη και σταθερή ουσία, και η Ψυχή μια αυτοκινούμενη ουσία, που υφίσταται ως μέσον μεταξύ του Νου και της Φύσεως που διανέμεται στα σώματα. Ας σημειωθεί, όμως, ότι δεν υπάρχει ταύτισης μεταξύ Πλατωνικής και Χριστιανικής Τριάδος όπως λανθασμένα υποστηρίζουν λόγω αγνοίας διάφοροι μελετητές. Διότι, το Αγαθόν ή ο ύψιστος Θεός, κατά τον Πλάτωνα, όντας τόσο πολύ εξηρημένος απ’ όλο το πλήθος, που γι’ αυτό βρίσκεται και πέραν της ουσίας, δεν συναριθμείται με κανένα πράγμα, ούτε με τις άλλες δύο προαναφερθείσες αρχές, ούτε με καμμιά τριάδα. Πράγματι, σε κάθε τάξη των όντων η Tριάς είναι άμεσος απόγονος μιας Mονάδος. Όθεν, η Νοητή Τριάς προκύπτει απ’ ευθείας από την Άρρητη Αρχή των πραγμάτων. Ο Φάνης, ή ο Νοητός Νους, που είναι το πέρας (τέλος) της Νοητής Τάξεως, είναι η Μονάς, ο Ηγέτης, και η Παραγωγική Αιτία μιας Τριάδος, που ονομάζεται Νοητή και Νοερή. Παρομοίως, το έσχατο άκρο αυτής της τάξεως παράγει αμέσως απ’ τον εαυτό του την Νοερή Τριάδα: Κρόνος, Ρέα, Ζευς. Πάλι, ο Ζευς, ο οποίος είναι επίσης ο Δημιουργός, είναι η Μονάς της Υπερκόσμιας Τριάδος. Ο Απόλλων, που βρίσκεται στο άκρο της Υπερκόσμιας Τάξεως, παράγει μια Τριάδα των Απολύτων Θεών (Υπερκόσμιοι και συνάμα Εγκόσμιοι). Και το άκρον αυτής της Τάξεως γίνεται η Μονάς για μια Τριάδα των Εγκοσμίων Θεών. Αυτή η Θεωρία, που είναι παράγωγο μιας τέλειας επιστήμης, βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με την Θεολογία των Χαλδαίων. Διαβάζουμε κάπου στα Χαλδαϊκά Λόγια: «Παντὶ γὰρ ἐν κόσμῳ λάμπει τριάς, ἧς μονὰς ἄρχει.»
Αυτό επιπροσθέτως φαίνεται να είναι ένα χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του Πλωτίνου, το ότι θεώρησε όλες τις προαναφερθείσες τάξεις, όλα τα Όντως Όντα που είναι ανώτερα της Ψυχής, και όλο το πλήθος των Ιδεών, ως συμπεριλαμβανόμενα σε έναν Ανώτατο Νου, που αποκαλείται Νοητός Κόσμος, και ότι υφίστανται σε αδιαίρετη ένωση, χωρίς καμμιά ειδική διάκριση. Επομένως, ο Πλωτίνος ήταν περισσότερο απασχολημένος στο να εξετάσει βαθιά την φύση αυτού του Θείου Κόσμου, παρά να ξεδιπλώσει επιστημονικώς τα Όντα που αυτός περιέχει. Πράγματι, η σκέψη του έχει προσαρμοστεί στην ενδόμυχη κατανόηση της κρυφής ουσία ενός πράγματος, παρά σε μιαν εξήγηση της βαθμιαίας εμφανίσεώς του. Παρ’ όλα αυτά, αν και δεν ανέπτυξε τις ιδιαίτερες προόδους των Όντως Όντων, εισήγαγε τις αρχές αυτής της εξαίσιας έρευνας στα γραπτά του. και έθεσε το θεμέλιο αυτού του θαυμαστού και πανέμορφου συστήματος, το οποίον βαθμιαίως αποκαλύφθηκε απ’ τους μεταγενέστερους Πλατωνιστές, και έλαβε την τελειοποίηση του απ’ την αιχμηρή, ακριβή, και κομψή μεγαλοφυΐα του Πρόκλου.
Το είδαμε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.